Alcobaça

Miast takich, jak Alcobaça w Portugalii jest wiele, ale właśnie tu jest coś, co trzeba zobaczyć. Mosteiro de Alcobaça, czyli klasztor Alcobaça, przyciąga turystów z bliska i daleka od prawie 800 lat. To wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jest jednym z najbardziej charakterystycznych budynków w Portugalii i znajduje się zaledwie 90 minut jazdy od Lizbony. Budowa rozpoczęła się w 1178 r. Część klasztorną ukończono w 1223 r., a kościół nieco później w 1252 r. Fasadę kościoła zdobią rzeźbione anioły, wzory, kwiaty, a nawet portugalski herb. Niektóre z tych elementów zostały dodane dopiero na początku XVIII wieku, ale nigdy byś o tym nie pomyślał.

Natomiast wnętrze jest niemal puste, w głównym ołtarzu jedynie krzyż i dwie figury, strzeliste kolumny i długa nawa (106 m długości i 20 m wysokości, licząc od wewnątrz). To największy kościół w Portugalii. Wyjątkową atrakcją wnętrza są przepięknie rzeźbione grobowce króla Pedro I i Ines de Castro, tragicznej pary kochanków sprzed wieków. 

Warto wydać 6 Euro na bilet i przechodząc bocznym wejściem zwiedzić również część klasztorną. Na początek krużganki króla Dionizego, określane również mianem Krużganków Ciszy. Wybudowane na początku XIV wieku, dwieście lat później powiększone o górną kondygnację. Dziedziniec otaczają eleganckie arkady, a uroku tego miejsca dodają drzewka pomarańczowe.  Jest pomieszczenie, które bardzo różni się od reszty klasztoru i kościoła – to kuchnia. Na środku pomieszczenia znajduje się niewiarygodnie wysoki i szeroki komin, podtrzymywany przez osiem kolumn, na umocowanych tu rusztach można było piec jednocześnie 7 wołów! Na końcu kuchni znajduje się duża fontanna, w której woda słodka z pobliskiej rzeki została przekierowana, by zapewnić mieszkańcom klasztoru wodę pitną, a także możliwość łowienia ryb! Po sąsiedzku do kuchni znajduje się refektarz, w którym obecnie znajduje się XVIII-wieczny posąg Matki Boskiej z Dzieciątkiem, przeniesiony z ołtarza podczas remontu.

Po zwiedzaniu warto spojrzeć na budynek z oddali, choć nawet z drugiego końca placu nie można całości obiektu zmieścić w kadrze. Ale można ciesząc oczy pięknym widokiem wypić kawę i zjeść pyszny deser. 

zdjęcia wykonałam we wrześniu 2017 r.