Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu

Gorący sierpień 1991 r. Mój pierwszy wyjazd na tzw. „Zachód”. Dziś już nie pamiętam  kto wymyślił trasę, kto namówił jednego z wykładowców żeby został przewodnikiem, kto zebrał to wszystko w całość – pamiętam jedynie, że było w tym nieco młodzieńczej fantazji, a nawet „szaleństwa”; w całej tej logistyce, w tych załatwianiach i działaniach (np. zabrakło miejsc na campingu i spaliśmy w kufrach bagażowych autokaru), ale – koniec końców – udało się !!! Wyjechaliśmy na Zachód, do zupełnie innego, niż znane dotąd ze swej „szarości” demoludy, świata. 

Wszyscy wiemy, jak to jest wówczas, kiedy w jakimś miejscu pojawiamy się po raz pierwszy. Natłok rozmaitych informacji, obrazów, nazw itd. Absolutnie nie ma możliwości, żeby to wszystko zapamiętać, w głowie poukładać, a potem jeszcze umieć opowiedzieć i odtworzyć. W tamtych czasach nie było tak łatwo jak dziś – wszak była to jeszcze epoka „przed-internetowa”! Nie można było więc sobie wcześniej tego i owego „wygooglować”, obejrzeć, podpatrzeć, komentarze poczytać – jechaliśmy niemal w nieznane. Stąd dziś, po wielu latach, nie pamiętam już tych wszystkich odwiedzonych miejsc, niewiele też mam zdjęć (niektórzy może pamiętają jeszcze jak „ograniczały” 36-klatkowe filmy; o wcale nie małych kosztach wywołania kolorowych odbitek już nawet nie wspomnę). Te kadry, które po powrocie okazały się trafione i wartościowe, najczęściej prezentowały klasyczne ujęcie – «ja, na tle czegoś …». I to one stawały się potem nie tylko pamiątką, ale i swoistym dokumentem, który dało się podpisać zawsze tak samo: «Tu byłam!». Ale jednego z tamtych sierpniowych dni nie zapomnę –otóż tego, jak oczarował mnie Asyż, i że już wtedy Wieczne Miasto dosłownie skradło moje serce.  

Dziś może to się Wam wydać nieprawdopodobne, ale wtedy naprawdę autokar przejeżdżał przez całą Via della Conciliazione, docierał do samego Watykanu, a na czas naszego zwiedzania po prostu parkował na Placu św. Piotra – jak na każdym innym  parkingu. Wszystko wokół było tam „święte”, monumentalne i tak bajecznie kolorowe – znane dotąd wyłącznie z telewizyjnych migawek ze świata. To właśnie w tym miejscu, stojąc oszołomiona wielkością placu i samej bazyliki – niczym mantrę powtarzałam sobie jedno zdanie: «Zrobię wszystko, żeby móc tu jeszcze wracać». Marzenia naprawdę czasem się spełniają. Przez te wszystkie lata w Rzymie byłam już wiele razy. Przy każdym kolejnym pobycie, nie wyobrażam sobie by nie nawiedzić również Watykanu. Ilekroć bowiem tam zaglądam – zawsze odkrywam tam coś nowego.  

Włosi mówią, że aby poznać Rzym „non basta una vita” – jednego życia nie wystarczy. Wieczne Miasto to jedno wielkie „muzeum pod gołym niebem”. To swoista galeria pełna cudów starożytnej architektury, renesansowego bogactwa, wspaniałej włoskiej mody i designu, a także niezwykle nowoczesnych przestrzeni i … restauracji. Dlatego nikogo nie dziwi, iż o Rzymie powstało tysiące, jeśli nie dziesiątki tysięcy rozmaitych książek, albumów, przewodników, filmów i audycji. Wydawać by się więc mogło, iż powiedziano o tym mieście chyba już wszystko. Tymczasem Rzym, dla wielu, pozostaje nadal wciąż nieodkrytą „starożytną tajemnicą” kryjącą w sobie więcej pytań, niż odpowiedzi. Może dlatego nigdy nie przestanie tak fascynować.  

Nie chcę więc powtarzać wszystkich dostępnych informacji o zabytkach i atrakcjach.  Chcę pokazać tylko mój Rzym i to, co lubię w nim najbardziej.  

Rzym to kręte, brukowane, klimatyczne uliczki; to cudowne kamienice – odrapane, zniszczone, ale pełne niewytłumaczalnego uroku; to kolorowe, drewniane okiennice, którymi mieszkańcy chronią się przed bezlitosnym słońcem południa, a wieczorami odsłaniają ujawniając sekrety swoich mieszkań; to wielkie bramy, które prowadzą na ukryte dziedzińce. 

Rzym – to historia – i ta starożytna, i ta całkiem współczesna; zabytki, galerie i muzea – tak liczne, że aż trudne do wyliczenia i odwiedzenia. 

Rzym – to okazałe, pełne przepychu i dosłownie ociekające złotem świątynie, ale i malutkie, często zamknięte, zakurzone i rzadko odwiedzane kościółki, Rzym to też katakumby, pamiętające początki chrześcijaństwa. 

Rzym – to Koloseum pamiętające czasy Tyberiusza Kaliguli i Nerona oraz męczeństwo pierwszych chrześcijan, to też Forum Romanum.  

Rzym – to fontanny, rzeźby, place pełne straganów i kramów – nie tylko z chińskimi pamiątkami, ale z pięknym rękodziełem, a także z bajecznie wyglądającymi – często niespotykanymi u nas – warzywami i owocami.  

Rzym – to malutkie knajpki w najmniej spodziewanych miejscach, to przepyszne lody, kawy i desery, to pizza, pasta, bruschetta i wiele innych dań, które tak smakują tylko tutaj pod słonecznym niebem Italii.  

Rzym – to, niestety, też i rozmaitej maści naciągacze… W mediach często pojawiają się bowiem opowieści rozgoryczonych turystów, którzy wielokrotnie przepłacili za swój posiłek, pamiątki, czy inne usługi. To również kieszonkowcy, na których trzeba naprawdę uważać – zwłaszcza w metrze, w tłumie i w najpopularniejszych miejscach. Mnie osobiście – na szczęście – jeszcze żadna tak przykra sytuacja nie spotkała.  

Jak widać Rzym – „mój Rzym” – ma wiele rozmaitych twarzy. I pewnie nie jest miasto idealne. Obok swej wyjątkowości jest pełen jest wad, zniszczeń oraz miejsc, których lepiej jest zwyczajnie unikać; ale też – a może przede wszystkim – to miasto magiczne, wyjątkowe –Wieczne. Słowem, jedna z najwspanialszych, europejskich destynacji, do której prowadzą wszystkie drogi!

zdjęcia wykonałam w latach 2009 – 2019